چرا با باد زدن آتش شعله آن بیشتر میشود

آیا شما مشاوره حرفه ای جهت برنامه ریزی و رفع مشکلات تحصیلی نیاز دارید؟

آره

خیر

هنگامی که تصمیم می گیرید با دوستان خود به سفر بروید و وسایل سفر را در عقب خودروهای شخصی پر کنید، باید برای تمام شرایط سختی که ممکن است در طبیعت به وجود بیاید آماده باشید. مهمان این مقاله ترفندهای ساده ای را به شما آموزش می دهد تا بتوانید با خیال راحت در هنگام باران که همه چیز خیس است آتش درست کنید.

معمولاً به دلیل نفوذ آب در چوب و سرما، آتش‌سوزی نسبت به زمانی که هوا عادی است دشوارتر می‌شود، بنابراین پیشنهاد می‌کنیم ۱۰ نکته ساده زیر را مطالعه کنید تا بتوانید در هنگام باران هم در کنار آتش گرمتان کنید. روزها.

هنگام بارندگی در طبیعت به مواد چسبنده بچسبید

به صنوبر و هر درختی که برگ های سوزنی مانند دارد توجه ویژه ای داشته باشید، زیرا این درختان شیره چسبنده دارند. معمولا در بین مواد قابل اشتعال، قیر به دلیل چسبندگی قوی، راحتتر مشتعل می شود. در مواد طبیعی نیز همین وضعیت وجود دارد، بنابراین از برگ های خشکیده این درختان هم به عنوان مواد محترقه و هم به عنوان پناهگاه امن در روزهای بارانی استفاده می شود.

هر کاری برای روشن کردن آتش پوست انجام دهید

آیا می دانید چرا روی چوب پوسته وجود دارد؟ این لایه برای محافظت از چوب در برابر آتش ساخته شده است، به همین دلیل پوست چوب درختان نسبت به هسته چوب کمتر قابل اشتعال است.

پوست چوب را ببرید، نمی توانید تصور کنید که در زیر پوست خیس این چوب ها هسته ای از چوب خشک وجود دارد که به راحتی مشتعل می شود.

چوب های مرطوب را از وسط نصف کنید

مانند پوست کندن چوب مرطوب، نصف کردن آن می تواند به سوختن بهتر هیزم کمک کند. هر چه چوب طعم دار بیشتر با آتش تماس داشته باشد، روشن کردن آتش برای شما آسان تر خواهد بود.

توده ای از آتش درست کنید

تکلیف چراغ های تخت از ابتدا مشخص است، این چراغ ها هرگز روشن نمی مانند. آتش را از روی زمین مثلثی و بلند کنید. آتش با ارتفاع باعث می شود گرما در آتش راحت بماند و بتوانید مدت بیشتری از حرارت آن استفاده کنید.

از آتش نشانان کمک بگیرید

پنبه آتش، سنگ های منگنز و قوطی های نوشابه ممکن است راه حل آسان تری برای ایجاد آتش در یک روز بارانی باشد.

در جهت باد آتش روشن کنید

بنابراین باد کمک می کند تا شعله های آتش به هیزم سرازیر شود و آتش بهتر و سریعتر شروع شود.

یک آتش کوچک روشن کنید

با افزایش دمای هیزم و چوب، شعله آتش بیشتر می شود. در روزهای بارانی که هوا سردتر است، مطمئن شوید که کبریت‌های شما در تماس مستقیم با مواد قابل اشتعال مانند چوب هستند تا دمای آن‌ها افزایش یابد.

از برگ های خشک کمک بگیرید

برگ های خشک و مرده عمر آتش را طولانی می کند. مرکز آتش را با برگ های خشک پر کنید تا احتمال آتش گرفتن آن بیشتر شود.

چند برگ خشک را رزرو کنید

تمام برگ های مرده را داخل آتش نریزید. وقتی آتش خاموش شدن را حس می کنید، این برگ های خشک هستند که می توانند آتش مرده شما را دوباره برافروختند.

به کباب پز یا باقیمانده آتش سوزی های قبلی نروید.

فضاهایی که حالت توخالی دارند در روزهای بارانی پر از آب می شوند، حتی اگر بارندگی قطع شده باشد، این مکان ها رطوبت زیادی دارند و اصلاً فضای مناسبی برای آتش سوزی به حساب نمی آیند. بهتر است خودتان آتش جدیدی بر روی زمین روشن کنید.

اگر تجربه ای در مورد آتش سوزی در روزهای بارانی دارید، در این قسمت با ما در میان بگذارید.

توصیه شده برای شما

۳۵۸ بازدید

آخرین به‌روزرسانی:
۲۲ آبان ۱۴۰۱

زمان مطالعه:
۹ دقیقه

واکنش های پیچیده گرمازا متوالی بین یک ماده اکسید کننده یا اکسید کننده و سوخت که با تولید گرما، نور یا هر دو همراه است و به صورت شعله ظاهر می شود، “احتراق” نامیده می شود.

فهرست مطالب این نوشته

در یک واکنش احتراق کامل، یک ماده با یک عامل اکسید کننده مانند اکسیژن یا فلوئور واکنش می دهد و محصولات واکنش ترکیبی از این دو خواهد بود، یعنی یک عامل قابل احتراق و یک عامل اکسید کننده. به عنوان مثال، واکنش های زیر در هنگام احتراق مشاهده می شود:

CH4 + 2O2 → CO2 + 2H2O + گرما

CH2S + 6F2 → CF4 + 2HF + SF6 + گرما

مثال ساده تری از سوزاندن را می توان به این صورت بیان کرد. جایی که هیدروژن و اکسیژن با هم واکنش می دهند و معمولاً در موتورهای موشک استفاده می شوند:

2H2 + O2 → 2H2O + گرما

محصول این واکنش بخار آب است.

اکسید کننده ترین ماده ای که در جهان برای سوزاندن استفاده می شود، اکسیژن است که در هوای اطراف ما به وفور یافت می شود. علاوه بر این، در طول استفاده از آن، نیتروژن هوا نیز در طول واکنش وجود دارد. اما نیتروژن بر اساس واکنش زیر در آنجا دخالت نمی کند:

CH4 + 2O2 + 7.52N2 → CO2 + 2H2O + 7.52N2 + گرما

همانطور که مشاهده می شود منبع اکسیژن هوا است و از این رو نیتروژن بیشتر اجزای تشکیل دهنده گازهای خروجی حاصل از احتراق را تشکیل می دهد.

در واقعیت، واکنش های احتراق هرگز کامل نمی شوند. در گازهای خروجی حاصل از احتراق کربن و ترکیبات کربنی از جمله زغال سنگ، هیدروکربن ها، چوب و غیره، ترکیبات کربنی و کربن نسوخته نیز وجود دارد. علاوه بر این، هنگامی که اکسیژن موجود در هوا واکنش نشان می دهد، ترکیبات خطرناک نیتروژن خاصی (NOx) نیز به دلیل گرمای ایجاد شده در اثر احتراق و ترکیب شدن با اکسیژن تشکیل می شوند.

انواع مختلف احتراق

در این قسمت انواع احتراق را از نظر میزان احتراق، کامل یا ناقص بودن و … ذکر می کنیم.

احتراق سریع

«سوختگی سریع» نوعی احتراق است که در آن مقدار زیادی انرژی، گرما و شعله به سرعت آزاد می شود. این نوع احتراق معمولاً با شعله همراه است و این در موتور اتومبیل ها و سلاح های ترموباریک (نوعی بمب یا سلاحی است که در ابتدا توده ای از مواد محترقه در شعاع انفجاری خود ایجاد می کند که با اکسیژن جو مخلوط می شود). سپس در مرحله بعد این توده را آتش می زنند (تا کل ناحیه ملتهب را از بین ببرد).

احتراق به عنوان یک واکنش جابجایی دوگانه در نظر گرفته می شود در حالی که واکنش شیمیایی به عنوان یک واکنش جابجایی تک در نظر گرفته می شود.

سوزش ملایم

«احتراق آهسته» نوعی احتراق است که در دمای پایین رخ می دهد. تنفس نمونه ای از این نوع سوزش است. تنفس را می توان اینگونه تعریف کرد: تبادل گازها بین ارگانیسم و ​​محیطی که در آن زندگی می کند. با این تعریف دو نوع تنفس در موجودات زنده خواهیم داشت:

تنفس داخلی (سلولی).

تنفس خارجی (ریوی).

در تنفس داخلی، تبادل گاز بین جریان خون و سلول های مجاور انجام می شود. خون در حین عبور از بافت های بدن حدود 5 تا 7 درصد از حجم اکسیژن خود را از دست می دهد و 4 تا 6 درصد دی اکسید کربن دریافت می کند. هنگامی که دما یا pH افزایش می یابد، اکسیژن بیشتری به بافت ها می رسد.

سوختن کامل

در احتراق کامل، واکنش دهنده (ماده قابل احتراق) با اکسیژن می سوزد و تعداد محدودی محصول تولید می کند. وقتی هیدروکربن ها می سوزند، فقط دی اکسید کربن و آب تولید می شود. هنگامی که هیدروکربن یا هر نوع سوخت در هوا می سوزد، نیتروژن نیز در محصولات احتراق گنجانده می شود. اگر عناصری مانند کربن، نیتروژن، گوگرد و آهن در واکنش شرکت کنند، اکسیدهای معمولی تشکیل می شوند. کربن مونوکسید کربن، نیتروژن اکسید نیتریک، گوگرد اکسید گوگرد و آهن اکسید آهن تولید می کند.

لازم به ذکر است که احتراق کامل تقریبا غیرممکن است. در حقیقت، بسیاری از مواد مختلف در طول فرآیند احتراق تولید می شوند. به عنوان مثال، احتراق متان با هوا، علاوه بر فرآورده های اصلی آب و دی اکسید کربن، محصولات جانبی مانند: مونوکسید کربن، هیدروکسیل، اکسید نیتروژن، هیدروژن و اکسیژن تک اتمی تولید می کند.

سوزش آشفته

“احتراق آشفته” نوعی احتراق است که با جریان آشفته مشخص می شود. مهمترین کاربرد این نوع احتراق برای مصارف صنعتی در توربین های گازی، موتورهای دیزلی و … می باشد. یکی از مهمترین مزایای استفاده از احتراق آشفته، اختلاط بهتر سوخت و اکسید کننده است.

احتراق ناقص

“احتراق ناقص” زمانی اتفاق می افتد که اکسیژن کافی برای واکنش با سوخت (معمولاً یک هیدروکربن) برای تولید دی اکسید کربن و آب وجود نداشته باشد. همچنین احتراق ناقص زمانی رخ می دهد که آتش با روش های خفه کردن و جذب گرمای آن خاموش شود.

هنگامی که هیدروکربن ها در هوا می سوزند، واکنش احتراق دی اکسید کربن، آب، مونوکسید کربن، کربن خالص (به صورت دوده یا خاکستر) و بسیاری از مواد دیگر مانند اکسیدهای نیتروژن تولید می کند. رایج ترین نوع احتراق، احتراق ناقص است که طیف وسیعی از محصولات را تولید می کند. اگر احتراق ناقص در خودرو رخ دهد، محصولات جانبی می توانند برای سلامت انسان و محیط زیست بسیار مضر باشند.

کیفیت احتراق را می توان با طراحی تجهیزات مرتبط مانند مشعل ها و موتورهای احتراق داخلی بهبود بخشید. برای بهبود بیشتر باید از تجهیزات کاتالیزوری استفاده شود. برخی از این تجهیزات، مانند مبدل های کاتالیزوری مورد استفاده در خودروها، در اکثر کشورهای جهان نیاز به مجوزهای زیست محیطی دارند. برای رسیدن به استاندارد انتشار گازهای حاصل از احتراق در مقیاس صنعتی، مانند نیروگاه های حرارتی، مرسوم است که از مبدل های کاتالیزوری استفاده شود.

بدون شعله بسوزانید

نوعی از احتراق که هیچ نوع شعله ای ایجاد نمی کند و معمولاً در سطح سوخت جامد در نزدیکی اکسید کننده در یک واکنش ناهمگن رخ می دهد، «Smoldering» نامیده می شود.

مهم ترین تفاوت بین احتراق بدون شعله و احتراق این است که واکنش دهنده ها به جای فاز گاز، روی سطح جامد با یکدیگر واکنش می دهند. مقدار گرمای آزاد شده و دمای احتراق در احتراق بدون شعله کمتر از سایر انواع احتراق است.

میزان دما و انرژی آزاد شده در هنگام احتراق بدون شعله و با شعله به ترتیب 600 درجه سانتیگراد و پنج کیلوژول انرژی در هر گرم اکسیژن و 1500 درجه سانتیگراد و 13 کیلوژول انرژی در هر گرم اکسیژن خواهد بود. این ویژگی ها باعث می شود که سرعت احتراق بدون شعله کم و حدود یک میلی متر در ثانیه باشد در حالی که در زمان وجود شعله این سرعت تقریبا دو برابر خواهد شد. با وجود مشخصات ذکر شده، سوختن بدون شعله خطر جدی ایجاد آتش سوزی را به همراه دارد.

احتراق توسط اکسیدان های دیگر

معمولاً وقتی صحبت از احتراق می شود، اکسیژن به عنوان یک عامل اکسید کننده در نظر گرفته می شود. در حالی که اکسیدان های دیگری نیز وجود دارد. اکسید نیتروژن ماده ای است که در موشک ها و موتورهای ورزشی استفاده می شود و در دمای بالای 1300 درجه سانتیگراد اکسیژن تولید می کند.

فلوئور عنصر اکسید کننده دیگری است که می تواند باعث احتراق شود و محصولاتی حاوی فلوئور (به جای اکسیژن) تولید کند. به عنوان مثال، مخلوط گاز فلوئور و متان و همچنین مخلوط گاز اکسیژن و متان انفجاری است. ترکیب تری فلوراید کلر یک عامل احتراق سوخت قوی تر و سریعتر از اکسیژن است.

معادله شیمیایی

معادله شیمیایی و واکنش استوکیومتری برای احتراق هیدروکربن ها با اکسیژن به طور کلی به شرح زیر است:

به عنوان مثال، سوزاندن پروپان:

معادله ساده‌شده و توضیحی سوختن هیدروکربن و اکسیژن:

دی اکسید کربن + آب + گرما → اکسیژن + سوخت

اگر احتراق در هوای آزاد انجام شود، معادله مربوطه به صورت زیر خواهد بود:

به عنوان مثال، سوزاندن پروپان:

معادله ساده و توضیحی احتراق هیدروکربن های موجود در هوا برابر است با:

نیتروژن + دی اکسید کربن + آب + گرما → هوا + سوخت

انواع سوخت

در این قسمت باید در مورد انواع سوخت نیز صحبت کنیم.

سوخت های مایع

احتراق سوخت مایع در فاز گاز در فشار اتمسفر صورت می گیرد. در واقع، بخار مایع می سوزد، نه خود مایع. بنابراین، یک مایع زمانی مشتعل می شود که دمای آن بالاتر از نقطه تنظیم شده باشد که به آن “نقطه فلاش” می گویند. نقطه اشتعال یک مایع کمترین دمایی است که در آن می تواند مخلوط قابل احتراق با هوا ایجاد کند یا به عبارت دیگر پایین ترین دمایی است که در آن بخارات سوخت کافی در هوا برای شروع احتراق وجود دارد.

سوخت های جامد

احتراق سوخت جامد شامل سه فاز مجزا است که دارای فازهای مشترک نیز می باشد:

فاز پیش گرم شدن

این مرحله زمانی اتفاق می افتد که سوخت تا حد اشتعال گرم شده و آتش می گیرد. گازهای قابل اشتعال در فرآیندی مشابه تقطیر خشک عمل می کنند.

فاز تقطیر یا گازی

هنگامی که مخلوط گازهای قابل اشتعال با اکسیژن مشتعل می شود، انرژی به صورت گرما و نور ساطع می شود. شعله حاصل معمولاً قابل مشاهده است. انتقال حرارت از احتراق به سوخت جامد باقیمانده بخارات قابل اشتعال بیشتری تولید می کند.

فاز زغال شدن یا جامد

احتراق زمانی وارد این مرحله شده است که مقدار گازهای قابل اشتعال خروجی برای حفظ شعله کافی نباشد و سوخت سریعتر مشتعل نشود. بعد از مدتی بدون شعله به سوختن ادامه می دهد.

درجه حرارت

اگر شرایط عالی برای احتراق در نظر گرفته شود، یعنی احتراق در شرایط آدیاباتیک (که در آن اتلاف یا جذب گرما وجود ندارد)، دمای احتراق آدیاباتیک را می توان اندازه گیری کرد. فرمولی که دمای احتراق از آن اندازه گیری می شود بر اساس قانون اول ترمودینامیک خواهد بود. مشروط بر اینکه تمام گرمای حاصل از احتراق برای گرم کردن سوخت، هوا و محصولات احتراق استفاده شود.

مقدار گرما

نسبت استوکیومتری هوا به سوخت که با علامت λ نشان داده می شود.

ظرفیت حرارتی سوخت و هوا

دمای سوخت و هوای ورودی

دمای احتراق آدیاباتیک که به عنوان دمای شعله آدیاباتیک نیز شناخته می شود، با مقدار گرما و دمای سوخت و هوای ورودی افزایش می یابد و برای هر نسبت استوکیومتری هوا به قابل احتراق مقدار ثابتی خواهد بود.

دمای احتراق آدیاباتیک در دمای سوخت و هوا معمولی و در نسبت λ = 1.0 برای زغال سنگ، نفت و گاز طبیعی به ترتیب 2200، 2150 و 2000 درجه سانتیگراد است.

در محیط‌های صنعتی که احتراق به طور گسترده انجام می‌شود، مانند نیروگاه‌های بخار، توربین‌های گاز و غیره، رایج‌ترین روش برای بیان میزان اکسیژن مصرفی، درصد اضافی آن علاوه بر نسبت استوکیومتری است. به عنوان مثال، درصد اضافی هوای احتراق برابر با 15٪ یا 15٪ هوا بیشتر از نسبت های استوکیومتری مورد نیاز است.

تجزیه و تحلیل

در این بخش، تجزیه و تحلیلی برای برخی از سوخت های رایج مانند کربن، هیدروژن، گوگرد، زغال سنگ، نفت و گاز در هنگام واکنش با هوا در نسبت استوکیومتری انجام می شود.

برای انجام این تحلیل، سوخت و هوا در دمای ورودی 298 درجه کلوین و فشار مطلق یک اتمسفر قرار دارند و احتراق کامل بدون اتلاف حرارت حاصل خواهد شد. در طی احتراق، مقادیر زیادی انرژی شیمیایی از واکنش دهنده ها به شکل انرژی گرمایی آزاد می شود.

در این قسمت باید به مفهوم «آنتالپی» بپردازیم. در ترمودینامیک، آنتالپی به کل انرژی سیستم اشاره دارد. این عدد نشان دهنده مقدار کمی است که کل انرژی حرارتی یک سیستم را نشان می دهد. برای سیستمی با حجم V و فشار P، آنتالپی برابر است با مجموع انرژی داخلی سیستم و حاصل ضرب فشار بر حجم آن. معمولاً در سیستم های شیمیایی، بیولوژیکی یا فیزیکی، آنتالپی به عنوان خاصیتی در نظر گرفته می شود که در یک فرآیند در فشار ثابت اندازه گیری می شود.

بنابراین، برای اندازه گیری مقدار آنتالپی یک واکنش، اختلاف انرژی حرارتی محصولات در فشار ثابت اندازه گیری می شود. آنتالپی احتراق نیز تفاوت بین آنتالپی سوخت و هوا با محصولات واکنش است که بر اساس دمای مرجع 298 درجه کلوین اندازه گیری می شود.

هنگامی که مقدار آنتالپی واکنش دهنده ها برابر با مقدار آنتالپی محصولات احتراق است، با یک محاسبه ساده می توان فهمید که دمای بدست آمده دمای احتراق آدیاباتیک خواهد بود. زیرا هیچ گونه جذب یا اتلاف انرژی رخ نداده است.

آنتالپی واکنش دهنده ها و محصولات احتراق با افزایش دما تغییر می کند. شرایط فیزیکی واکنش دهنده ها و محصولات احتراق برای محاسبات دقیق و موفقیت آمیز احتراق بسیار مهم و ضروری است.

شکل زیر نحوه ارتباط آنتالپی واکنش دهنده ها و محصولات احتراق را با تغییرات دما نشان می دهد.

نکته جالب و مهم این است که مقدار آنتالپی برای عناصر پایه احتراق همانند هیدروژن، کربن، گوگرد، اکسیژن، نیتروژن در شرایط ۲۹۸ درجه کلوین و فشار یک اتمسفر برابر با صفر در نظر گرفته می‌شود. همچنین خالی از لطف نیست که بدانیم مقدار آنتالپی گازهای ایده آل فقط به دمای آن‌ها بستگی دارد.

علاوه بر دانستن مشخصات فیزیکی محصولات احتراق، دانش کاملی از ترکیب دقیق سوخت و اکسید کننده برای محاسبات مورد نیاز است. برای سوخت های جامد و مایع، ترکیب سوخت بر اساس نسبت وزنی آنها محاسبه می شود. در این تحلیل گاز متان تنها گازی است که استفاده شده است و برای ساده سازی کار، ترکیب این گاز نیز بر حسب وزن اعلام شده است. ترکیب اکسید کننده ها معمولا بر حسب مول در حجم بیان می شود.
در جدول زیر درصد ترکیب برخی از سوخت ها را مشاهده می کنید.

سوخت
کربن
هیدروژن
گوگرد
نیتروژن
اکسیژن
آب
متان

کربن
۱.۰۰
۰
۰
۰
۰
۰
–

هیدروژن
۰
۱.۰۰
۰
۰
۰
۰
–

گوگرد
۰
۰
۱.۰۰
۰
۰
۰
–

زغال‌سنگ
۰.۷۸۰
۰.۰۵۰
۰.۰۳۰
۰.۰۴۰
۰.۰۸۰
۰.۰۲۰
–

نفت
۰.۸۶۰
۰.۱۴۰
۰
۰
۰
۰
–

گاز
–
–
–
–
–
–
۱.۰۰

جدول زیر ترکیب هوا را نشان می دهد.

اکسنده
 N

(کیلوگرم/کیلوگرم)

O

(کیلوگرم/کیلوگرم)

N2

(مول/مول)

O2

(مول/مول)

هوا
۰.۷۶۷
۰.۲۳۳
۰.۷۹۰
۰.۲۱۰

مجدداً بیان می شود که در این تحلیل احتراق فقط نسبت های استوکیومتری در نظر گرفته شده است.
جدول سوم محصولات احتراق را بر اساس وزن نشان می دهد.

سوخت
CO2
H2O
SO2
N2
O2

کربن
۰.۲۹۵
۰
۰
۰.۷۰۵
۰

هیدروژن
۰
۰.۲۵۵
۰
۰.۷۴۵
۰

گوگرد
۰
۰
۰.۳۷۸
۰.۶۲۲
۰

زغال‌سنگ
۰.۲۴۹
۰.۰۴۱
۰.۰۰۵
۰.۷۰۵
۰

نفت
۰.۲۰۳
۰.۰۷۹
۰
۰.۷۱۸
۰

گاز
۰.۱۵۱
۰.۱۲۴
۰
۰.۷۲۵
۰

جدول چهارم ترکیب محصولات سوخت گازی را بر اساس مول نشان می دهد.

سوخت
CO2
H2O
SO2
N2
O2

کربن
۰.۲۱۰
۰
۰
۰.۷۹۰
۰

هیدروژن
۰
۰.۳۴۷
۰
۰.۶۵۳
۰

گوگرد
۰
۰
۰.۲۱۰
۰.۷۸۹
۰

زغال‌سنگ
۰.۱۷۰
۰.۰۶۸
۰.۰۰۲
۰.۷۵۹
۰

نفت
۰.۱۳۳
۰.۱۲۷
۰
۰.۷۴۰
۰

گاز
۰.۰۹۵
۰.۱۹۰
۰
۰.۷۱۵
۰

ما زغال‌سنگ، نفت و گاز را در نظر می‌گیریم که در میان آنها زغال‌سنگ بر اساس مول یا وزن، بیشترین دی اکسید کربن را تولید می‌کند.

جدول پنجم دمای شعله آدیاباتیک، نسبت های استوکیومتری و “ارزش حرارتی برتر” سوخت را نشان می دهد. حداکثر ارزش حرارتی سوخت همان مقدار گرمایی است که در اثر احتراق مقدار مشخصی سوخت آزاد می شود.

سوخت
دمای شعله آدیاباتیک (کلوین)
نسبت‌های استوکیومتری
مقدار گرمای بیشینه (kj/kg)

کربن
۲۴۶۰
۱۱.۴۴۴
۳۲۷۷۹.۸

هیدروژن
۲۵۲۵
۳۴.۳۳۳
۱۴۱۸۶۶.۸

گوگرد
۱۹۷۲
۴.۲۹۲
۹۲۶۱.۳

زغال‌سنگ
۲۴۸۴
۱۴.۵۸۰
۴۷۶۳۰

نفت
۲۴۸۴
۱۴.۵۸۰
۴۷۶۳۰

گاز
۲۳۲۷
۱۷.۱۶۷
۵۰۱۵۱.۲

نکته: نسبت استوکیومتری مقدار هوای مصرفی برای سوزاندن کامل یک واحد سوخت است. بنابراین برای سوزاندن یک کیلوگرم کربن در شرایط ایده آل به ۱۱۴۴۴ کیلوگرم هوا نیاز است.

امروزه گرمایش زمین کاملا ملموس و آشکار شده است و یکی از پایه های اصلی آن انتشار دی اکسید کربن در هوا است. تجزیه و تحلیل دقیق و دقیق ارائه شده می تواند منجر به ایجاد راه حل ها و سناریوهای مختلف برای پیشرفت فناوری برای کاهش انتشار دی اکسید کربن شود.

اگر به این نوع محتوا علاقه مند هستید، پیشنهاد می کنیم از لینک های زیر دیدن کنید.

^^

منابع:

NewWorldEncyclopedia

مطالب مرتبط

برچسب‌ها