چرا در تمدن مایا مردم از پایین مشروب میخوردند

Maya نام گروهی از قبایل هندی[1] از جنوب مکزیک و شمال آمریکای مرکزی و نام تمدنی باستانی[2] از همین منطقه است. مایاها که یکی از مشهورترین قبایل هندی بودند معمولا شهرهای خود را در دل جنگل های بارانی می ساختند. منطقه زندگی و فعالیت مایاها شامل مرز جنوبی مکزیک و همچنین تمام گواتمالا و السالوادور می‌شد.[3]

مایاها خالق یکی از پیشرفته ترین تمدن های آمریکای مرکزی در دوران پیش از کلمبیا بودند که به دستاوردهای چشمگیری در زمینه های هنر، معماری، نجوم و ریاضیات دست یافتند.[4] حتی در حال حاضر نیز گروه هایی از قبایل مایا در مکزیک و گواتمالا زندگی می کنند.[5] مایاها با بهره گیری از تمدن های گذشته خود مانند اولمک ها توانستند تمدن عظیمی را بین سال های 250 تا 900 میلادی در آمریکای مرکزی برپا کنند [7]. تاریخ مایا به سه دوره اصلی تقسیم می شود و شامل دوره پیش کلاسیک یا اوایل زندگی، دوره کلاسیک یا عصر طلایی و دوره پساکلاسیک یا افول این تمدن است. این مردم به گویش‌های زیادی از زبان مایا صحبت می‌کردند و یک نوع خط هیروگلیف اولیه داشتند که در آن آثار می‌نوشتند.[8] تمدن مایاها توسط قبایل همسایه تضعیف شد و در نهایت با حمله اسپانیایی ها ناپدید شد. قبل از این فروپاشی، مایاها به یکباره تمدن و شهرهای عظیم خود را رها کرده و به دامان کوهها پناه بردند، دلیل این رویداد به دلیل از بین رفتن نوشته های این دوره و نظریه های مختلف هنوز مشخص نیست. پس از آن تمدن مایا رها شد و اقتدار کوه مایا ابتدا به دست آزتک ها و سپس اسپانیایی ها از دست رفت. جمعیت مایاهای امروزی، که بازماندگان حاکمان باستانی آمریکای مرکزی هستند، حدود هفت میلیون نفر هستند که عمدتاً در جنوب مکزیک و مناطق کوهستانی گواتمالا و بلیز زندگی می‌کنند.[9]

آثار به‌جای مانده از شهر تاریخی اوچمال که در سده هشتم میلادی در اوج شکوفایی بود. بیشتر این بناها پس از متروکه شدن در دل جنگل‌های انبوه پوشیده شدند و در قرن بیستم بیشتر آن‌ها از میان جنگل‌های یوکاتان در کشور مکزیک و گواتمالا بیرون آورده شد.

باستان شناسان ایالت یوکاتان مکزیک موفق به کشف بقایای یک شهر باستانی شده اند که قدمت آن به تمدن مایاها می رسد.

این شهر که در حفاری های ساختمانی برای ایجاد یک شهر صنعتی کشف شد، مملو از بقایای ساختمان های مجلل، اهرام و دیگر امکانات شهری است که گواه غنای فرهنگی تمدن مایاها است.

باستان شناسان شاغل در این محوطه موسوم به “سیو” به برخی از ویژگی های سبک معماری مایاها در این منطقه اشاره می کنند که در جنوب شبه جزیره یوکاتان رایج بود، اما در این منطقه و اطراف مریدا کمتر دیده می شد.

کارلوس پرازا لوپه، هماهنگ‌کننده بازسازی مکان‌های باستانی در تفسیر یافته‌های باستانی از این شهر، گفت: ما معتقدیم که بیش از 4000 نفر در اینجا زندگی می‌کردند. به نظر می رسد شهر بزرگی بوده است و در جمعیت آن طبقات اجتماعی مختلفی دیده می شود، از کشیشان و نویسندگان گرفته تا ساکنان کاخ های باشکوه و شهروندان عادی که در ساختمان های کوچکتر زندگی می کردند.

باستان شناسان همچنین موفق به کشف گورستانی در نزدیکی این شهر شده اند که در آن بزرگسالان و کودکان به همراه وسایل شخصی خود از شیشه های آتشفشانی و ابزار سنگ چخماق گرفته تا هدایا و وسایلی که زمانی برایشان عزیز بوده، دفن می شدند.

باستان شناسان به این نتیجه رسیده اند که رژیم غذایی ساکنان محلی با مشاهده ابزارهای ماهیگیری در میان بقایای آن، غذاهای دریایی را نیز شامل می شود.

کارلوس پرزا لوپه می گوید که به دلیل ظهور و گسترش زندگی شهری، بسیاری از مکان های باستانی از بین رفتند، باستان شناسان خود انتظار نداشتند که چنین محوطه ای به خوبی حفظ شده در این مکان پیدا کنند.

مایاها عموما شهرهای خود را در دل جنگل های بارانی می ساختند.

تمدن مایا یکی از مهم ترین تمدن های باستانی در آمریکای مرکزی و مکزیک است که قدمت آن به حدود 1800 سال قبل از میلاد می رسد. این تمدن بین سال های 800 تا 1000 میلادی نابود شد.

تجارت در تمدن مایاها یک عامل حیاتی در حفظ شهرهای مایا بود.

پرمصرف ترین مواد فعالیت های اقتصادی مایا عمدتاً بر روی غذاهایی مانند ماهی، کدو، سیب زمینی شیرین، ذرت، عسل، لوبیا، بوقلمون، سبزیجات و نوشیدنی های شکلاتی متمرکز بود. مواد اولیه مانند سنگ آهک، مرمر، یشم، مس، چوب و طلا و کالاهای تولیدی مانند کاغذ، کتاب، مبلمان، جواهرات، پوشاک، مجسمه‌ها، اسباب‌بازی‌ها، سلاح‌ها و کالاهای لوکس. مایاها همچنین صنعت خدمات بزرگی داشتند که از طریق آن ریاضیدانان، مشاوران کشاورزی، صنعتگران، معماران، ستاره شناسان، نویسندگان و هنرمندان می توانستند خدمات خود را بفروشند.

صنعتگران متخصص نیز معمولاً با فرمان سلطنتی در ساخت وسایل تجملاتی و طراحی ابزاری برای حل مشکلات خاص نقش مهمی داشتند. تقریباً همه اقلام ضروری دیگر، از جمله نمک، سیب زمینی، سنگ و تجملات نیز به تجارت طولانی مدت کمک می کردند، زیرا تجارت برای تأمین این کالاهای ضروری ضروری بود. نوع تجارت از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت بود، و مناطق درون یک پادشاهی خاص معمولاً در یک تجارت خاص تخصص داشتند و کارگرانی با مهارت های لازم برای تولید آن کالاهای خاص داشتند. معمولاً کار تخصصی هر منطقه با توجه به منابع موجود تعیین می شد تا بتوان خیلی سریع محصولات تولید و توزیع کرد.