چرا به چین بدبین هستیم

کد خبر:
628778

|

۱۴۰۲/۰۶/۰۱ ۱۱:۰۰:۰۰

عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «بی اعتمادی و نگاه سیاسی به چین» در روزنامه اعتماد نوشت: یکی از مهم ترین نکاتی که برخی از دولت ها فراموش می کنند، تأثیر سیاست های آنها بر برداشت نامطلوب مردم از سایر سؤالات است. آنها توجه کافی به این موضوع ندارند که اگر عملکردشان حتی در یک حوزه خاص مورد رضایت عموم نباشد و مردم نتوانند این عدم رضایت را منعکس کنند، با دولت مخالفت کرده و این مخالفت را به همه سیاست ها و امور گسترش می دهند. کشور منافع دولت و بالعکس. دولت ها با آن مخالفت می کنند و رویکرد مثبتی پیدا می کنند.

حتی ممکن است سیاست دولت در یک مورد خاص درست و قابل دفاع باشد، اما از آنجایی که نمی توان مخالفت کرد و از دیگر سیاست های غلط آن انتقاد کرد، مردم نیز با آن سیاست صحیح مخالف هستند. یکی از نمونه های جالب آن را می توان در مسائل سیاست خارجی مشاهده کرد.

موسسه نظرسنجی فشارسنج عرب به صورت دوره ای نظرات مردم کشورهای عربی را اندازه گیری می کند. یکی از نظرسنجی های آنها شامل سنجش میزان محبوبیت سایر کشورها در میان شهروندان عرب است. به عنوان مثال، محبوبیت آمریکا از بالاترین میزان 69 درصد در مراکش شروع می شود و به پایین ترین سطح خود یعنی 15 درصد در فلسطین می رسد.

علاوه بر این، محبوبیت چین از 64 درصد در مراکش شروع می شود و در فلسطین به 34 درصد می رسد و سایر کشورها در وسط این ارقام قرار دارند. در مراکش هر دو کشور در بالاترین سطح محبوبیت و در فلسطین در کمترین میزان محبوبیت قرار دارند، در حالی که چین و آمریکا به نوعی در صحنه جهانی در تضاد هستند، اما محبوبیت آنها در این کشورها برعکس نیست، بلکه وجود دارد. نوعی همگرایی

در واقع این نشان می دهد که ماهیت و جایگاه هر جامعه نقش مهمی در نگرش ساکنان آن نسبت به سایر کشورها دارد و این امر تا حدی مستقل از ماهیت سایر کشورها است. مراکش کشوری نسبتاً آرام و به دور از چالش های حاد داخلی و منطقه ای است و بنابراین درگیر درگیری های بی پایان با دیگران نیست. (مسئله صحرای غربی مدتهاست حل شده است.) از سوی دیگر، فلسطینی ها درگیر بزرگترین مشکل منطقه خاورمیانه یعنی اشغالگری اسرائیل و جنگ بی پایان آن و همچنین دخالت سایر کشورها از جمله کشورهای دیگر هستند. آمریکا و حتی حضور چین.

فلسطینی ها قطعا انتظار دارند که چین موضع شفاف تری در قبال اسرائیل اتخاذ کند و البته به همین دلیل محبوبیت چین زیاد نیست. اما به طور کلی، محبوبیت چین در آنجا بیش از دو برابر ایالات متحده است که به دلیل حضور مغرضانه ایالات متحده به نفع اسرائیل است.

نکته جالب در پاسخ به این سوال نهفته است که میل شهروندان به حفظ روابط اقتصادی با این کشورها را می سنجد و مردم همه کشورهای عربی تمایل بیشتری به حفظ روابط اقتصادی با چین نسبت به “با ایالات متحده” داشتند. برعکس، همه شهروندان عرب بیانگر قدرت اقتصادی ایالات متحده بودند که تهدیدی حیاتی تر از چین محسوب می شود.

این سوال با درک این افراد از وضعیت اقتصادی و توانایی های چین مرتبط است. حتی در کشورهای تولیدکننده نفت نیز رویکرد مردم به نفع چین یکسان است، هرچند که انتظار می رفت روابط اقتصادی با آمریکا در مورد این کشورها ممتاز باشد.

در سال‌های اخیر نیز بررسی‌های مشابهی در ایران انجام شده است، البته با تفاوت‌هایی. اما سوال مهم این است که شما ترجیح می دهید با کدام کشور متحد شوید؟ چین پس از اروپا، آمریکا و روسیه در رتبه چهارم قرار دارد.

این وضعیت ناشی از رویکرد مردم نسبت به سیاست خارجی دولت است. به عبارت دیگر، رویکرد این مردم دلایلی غیر از تکیه بر شواهد و دلایل محکم و مستند و توانایی های چین دارد. دلیل اصلی آن بی اعتمادی به سیاست خارجی کشور است که نتیجه آن شرایط داخلی و اقتصادی است که امروز شاهد آن هستیم.

از این وضعیت می توان یک نتیجه مهم گرفت. اگر دولت ها نتوانند اعتماد شهروندان خود را در سیاست های رسمی و جاری جلب کنند، بخشی از توانایی خود در اتخاذ سیاست های مطلوب را نیز از دست خواهند داد. واقعیت این است که چین قابلیت و امکان بسیار بزرگ و مهمی برای توسعه روابط سیاسی و اقتصادی با ایران تلقی می‌شود، اما وقتی این قابلیت را در مقابل سایر توانمندی‌های موجود از جمله روابط با اروپا و غرب تعریف کنیم، نمی‌خواهیم انجام دهید. به نتیجه برسند و حتی کارایی ظرفیت چین نیز در حال کاهش است و مردم فکر می کنند دولت می خواهد چین را جایگزین اروپا و غرب کند و این آغاز مشکل است. به این میگن بازی دو پایان.

به گزارش خبرنگار ایمنا، ایران و چین دو کشوری هستند که همواره به روابط متقابل امیدوار بوده اند و نیازهای انرژی چین و نیاز ایران به فروش انرژی و جذب سرمایه همواره توجه را به این روابط جلب کرده است. اما در روزهای اخیر اطلاعاتی مبنی بر قرارداد 25 ساله ایران و چین منتشر شد که در آن بارها صحبت از باخت ایران به چین بود.

برنامه تلویزیونی «تهران 20» برای عمق بخشیدن به این قرارداد به بررسی آن پرداخت که در ادامه می خوانید:

قرارداد ایران و چین هندوانه بسته است

ابتدا کیومرث یزدان پناه، تحلیلگر مسائل آسیای شرقی و استاد دانشگاه تهران، بحث را آغاز کرد.

وی گفت: قرارداد 25 ساله ایران و چین که امروز در جامعه مطرح است باید در سه بعد فنی، حقوقی و سیاسی مورد تحلیل قرار گیرد.

این تحلیلگر مسائل شرق آسیا با اشاره به اینکه توافقنامه ایران و چین در حال حاضر در مرحله پیش نویسی است، افزود: این قرارداد در حال حاضر یک هندوانه بسته است زیرا ابعاد، متن، کیفیت و بسیاری از این محتوا توسط دولت های چین فاش نشده است. و ایران .

یزدان پناه سابقه توافق ایران و چین را مرهون سفر رئیس جمهور چین به تهران دانست و افزود: رئیس جمهور چین در 12 اسفند 1393 دیداری با رهبر معظم انقلاب داشت که در آن رهبران بر اهمیت راهبردی این دیدار تاکید کردند. توافق ایران و چین باید بین ایران و چین توافق شود. اما یک جلسه استراتژیک با قرارداد بسیار متفاوت است.

طلا می دهیم و عروسک می گیریم

وی روابط کنونی ایران و چین را «استراتژیک» دانست و افزود: بزرگترین شریک اقتصادی ایران حتی در بدترین شرایط، چین است. البته کمیت و کیفیت این روابط تعیین می کند که آیا تعادل در این روابط وجود دارد یا خیر. ، که طلا می دهیم و عروسک می گیریم. اما شاید در شرایط فعلی ورود به این بحث به صلاح نباشد.

یزدان پناه تصریح کرد: چین بهترین محصول ممکن، انرژی را می گیرد و از آن طرف به ما پول و کالا می دهد. فعلاً بحث سیاسی را کنار می گذاریم، اما این توافق باعث ایجاد تردیدها و نگرانی های سیاسی در بین مردم شده است. زیرا ایران از واردات بی رویه از چین آسیب زیادی دیده است.

در این میان یزدان پناه واردات بی رویه ایران از چین را مضر دانست و معتقد بود هیچکس این آسیب را پنهان نخواهد کرد. مجیدرضا حریری، رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین در میان صحبت های وی دخالت کرد و به یزدان پناه گفت: این حرف ها برای تاکسی است. و این یک خیابان است و ربطی به دانشگاه ندارد.

یزدان پناه در ادامه سخنان خود تاکید کرد: انحصاری که چین به بازار ایران آورده بی سابقه است و قابل کتمان نیست. در همین حال، حریری بار دیگر در اظهارات خود مداخله می کند و می گوید که اطلاعات نادرستی در اختیار شرکت قرار می گیرد. به دنبال این واکنش، درگیری لفظی کوچکی بین حریری و یزدان پناه در همان ابتدای مناظره شکل گرفت.

حریری با لحنی تند خطاب به یزدان پناه گفت: قرار نیست اینجا چه می خواهیم بگوییم. در این بخش مجری برنامه از یزدان پناه می خواهد تا حریری را به گفتن «تاکسی ممنوع» وادار کند.

رئیس اتاق ایران و چین گفت: آماری داریم که از چین چه چیزی دریافت کرده ایم. طی سه سال گذشته، بیش از 24 درصد از صادرات غیرنفتی ما به چین بوده است. آنچه را به چین فروختیم به تمام دنیا فروختیم. اگر ما بلد نیستیم از مواد اولیه کالا تولید کنیم، مشکل ماست نه بقیه دنیا.

ما عمدتا به چینی ها فروختیم

وی ادامه داد: 80 درصد صادرات غیرنفتی ایران را مواد معدنی، پتروشیمی، میعانات و گاز تشکیل می دهد که با آمار گمرک ما مطابقت دارد.

در این میان یزدان پناه از حریری پرسید: آمار غیرنفتی و گمرک چطور؟ آیا آماری از کالاهای قاچاق به خارج از کشور دارید؟

حریری ادامه داد: در طول این 31 سال رابطه با چین، ما همیشه بیشتر از آنچه آنها به ما فروخته اند به چینی ها فروخته ایم.

یزدان پناه درباره اظهارات رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین در خصوص افزایش فروش ایران گفت: ما مرتباً خودمان را مقصر می دانیم و می گوییم اقتصاد ما مشکل دارد، تولیدکننده ما مشکل دارد. در حالی که این یک فرافکنی به جلو و یک فرار است. آیا به بازار داخلی که توان تولید نداشت، فرصت دادید؟

رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین وارد بحث یزدان پناه شد و گفت: امروز که در خدمت شما هستم در حال فروش دستگاه های بافندگی نانو الیاف به چین هستیم در حالی که نمی توانیم این محصول را به دیگری بفروشیم. کشور.

توافق ایران و چین نشان دهنده بلوغ دولت است

وی ادامه داد: برای اولین بار در 41 سال گذشته به بلوغ لازم برای مذاکره با یک دولت و یک قدرت اقتصادی بزرگ دنیا در خصوص چشم انداز 25 ساله کشورمان رسیده ایم. در 30 سال گذشته، رئیس‌جمهوری نداشته‌ایم که به چین سفر نکرده باشد و رئیس‌جمهوری نداشته‌ایم که روابط ما با چین را در دوره‌اش افزایش نداده باشد. روابط چین و ایران ربطی به این و آن دولت ندارد.

حریری گسترش معاهده ایران و چین را قدرت رسانه های غیررسمی یا فضای مجازی کشور دانست و افزود: کاری به فردی که در خارج از کشور می نشیند، کراوات می بندد و مخالف این قرارداد می گوید، ندارم. اما برایم عجیب است که در داخل کشور هم با این قرارداد مخالف هستند.

رئیس اتاق ایران و چین گفت: هرکس می گوید چین به ما سکس می دهد، راست نمی گوید.

یزدان پناه باز هم در صحبت های حریری دخالت می کند و واردکنندگان را عامل مشکلات معرفی می کند و حریری هم حرف او را تایید می کند.

در توافق ایران و چین عددی وجود ندارد

این تحلیلگر سیاسی خاطرنشان می کند: روابط ایران با شرق باید بهبود یابد و از کشورهای ترکمنستان، چین، هند، افغانستان و پاکستان کالاهای بیشتری وارد شود، اما مشکل افکار عمومی این است که ابعاد قرارداد مشخص نیست و در این زمینه برخی شایعاتی مبنی بر واگذاری جزیره کیش به چین منتشر شده است.

لاریجانی، پیام رسان مقام معظم رهبری در چین

در حالی که یزدان پناه شایعاتی درباره توافق ایران و چین مطرح می کند، حریری حرف او را قطع می کند و می گوید: رقمی در توافق وجود ندارد، توافق جامعی بین ایران و چین انجام شده است، چین و این توافق باید به یک سری مذاکرات منجر شود. . رویدادهای اجرایی وقتی این قرارداد در سال 2016 امضا شد، چون درست در اواسط برجام و سفر هیئت های مختلف به ایران بود، مورد توجه قرار نگرفت، اما بعد از چهار سال دوباره به همان نقطه برگشتیم. چون ما فقط این یک نکته را داریم.

وی افزود: دوست دارم چندین قرارداد به این سبک با 100 کشور دنیا داشته باشیم. این قرارداد قرار بود در سفر آقای لاریجانی به چین اجرایی شود. سفر این فرد با هشت وزیر به منظور ابلاغ پیام مقام معظم رهبری مبنی بر احیای روابط دو کشور بود. اینجا بود که اولین جوانه این تفاهم نامه متولد شد.

رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین ادامه داد: آقای ظریف بعد از سه، چهار ماه اولین پیش نویس را که همه جا اعلام شده بود با خود به چین برد. اما برخی می گویند چرا جزئیات آن درک نمی شود. باید بگویم که هنوز جزئیاتی در این مورد وجود ندارد، اما امروز توافق کردیم که در یک افق 25 ساله با یکدیگر همکاری کنیم.

وی ادامه داد: باید در یک افق 20 ساله هفت تا هشت درصد رشد کنیم تا اقتصاد کشور احیا شود. برای این کار باید سالانه 70 تا 80 میلیارد دلار سرمایه گذاری جدید جذب کنیم که نیمی از آن باید از خارج باشد زیرا اقتصاد ما چنین ظرفیتی ندارد.

حریری تصریح کرد: وقتی می خواهیم از سرمایه گذاری صحبت کنیم، سابقه اقتصادی ما چه چیزی را نشان می دهد؟ گاز، نفت و پتروشیمی؛ چین برای این سرمایه گذاری در کشور ما این واقعیت را در نظر می گیرد که ما دومین کشور بزرگ انرژی در جهان هستیم. آنچه باید بدانید این است که چین به دنبال انرژی است و بزرگترین خریدار انرژی در جهان است. ما بزرگترین فروشنده انرژی در جهان هستیم و این یک فرصت عالی برای تقویت همکاری ما با چین است.

وی ادامه داد: پس از جمع آوری اطلاعات از وزرا به این نتیجه رسیدیم که می توانیم در حوزه انرژی، فناوری های نوین، پتروشیمی و زیرساخت ها با چین همکاری کنیم که مورد تایید قرار نگرفته اما چارچوب آن مشخص است.

ایران به دنبال جذب مشتریان ثابت نفت است

در همین حال عباس مقتدایی، نایب رئیس کمیسیون امنیت ملی شورای اسلامی، تماس گرفت.

وی در خصوص قرارداد 25 ساله ایران و چین گفت: بیانیه مشترکی بین روسای جمهور دو کشور در خصوص مشارکت راهبردی همه جانبه دو کشور به امضا رسید. بر اساس این بیانیه مطبوعاتی، دو کشور باید به سمت همکاری استراتژیک 25 ساله ایران و چین حرکت کنند.

مقتدایی افزود: در این توافقنامه تصریح شده است که این دو کشور برای پیشرفت خود به همکاری ادامه خواهند داد. در این بین ایران به دنبال مشتری کامل و باثبات برای نفت خود است و امروز هم به دنبال مشتری است. چینی‌ها همچنین به دنبال منبع مداوم تامین انرژی از زمین هستند. بنابراین ایران به دنبال جذب سرمایه گذاری خارجی است.

نماینده اصفهان در شورای اسلامی ادامه داد: این کاری بود که دولت می خواست با غربی ها بکند و غربی ها بی ادبی کردند. اما از این طرف در یک برنامه 25 ساله به چینی ها می گوییم که شما میلیاردها دلار دارید و یک حوزه سرمایه گذاری می خواهید، ما سرمایه را خودمان تامین می کنیم و شما هم می توانید در یک محیط امن سرمایه گذاری کنید.

وی تاکید کرد که کشورهایی مانند مالزی، کره و سنگاپور به لطف سرمایه گذاری خارجی به رشد قوی دست یافته اند. البته هنوز قراردادی منعقد نشده و فقط یک اعلامیه و پروژه است اما به نفع هر دو کشور خواهد بود.

به گزارش شبکه شرق، عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «بی اعتمادی سیاسی و نگاه به چین» نوشت: یکی از مهم ترین نکاتی که برخی از دولت ها فراموش می کنند، تأثیر سیاست هایشان بر برداشت نامطلوب مردم از سؤالات دیگر است. آنها توجه کافی به این موضوع ندارند که اگر عملکردشان حتی در یک حوزه خاص مورد قبول مردم نباشد و مردم نتوانند این عدم رضایت را منعکس کنند، با دولت مخالفت کرده و این مخالفت را به همه سیاست ها و امور تعمیم می دهند. کشور منافع دولت و بالعکس. دولت ها با آن مخالفت می کنند و رویکرد مثبتی پیدا می کنند.

حتی ممکن است سیاست دولت در یک مورد خاص درست و قابل دفاع باشد، اما از آنجایی که نمی توان مخالفت کرد و از دیگر سیاست های غلط آن انتقاد کرد، مردم نیز با آن سیاست صحیح مخالف هستند. یکی از نمونه های جالب آن را می توان در مسائل سیاست خارجی مشاهده کرد.

موسسه نظرسنجی عربی بارومتر به صورت دوره ای نظرات مردم کشورهای عربی را اندازه گیری می کند. یکی از نظرسنجی های آنها سنجش میزان محبوبیت سایر کشورها در میان شهروندان عرب است. به عنوان مثال، محبوبیت آمریکا از بالاترین میزان 69 درصد در مراکش شروع می شود و به پایین ترین سطح خود یعنی 15 درصد در فلسطین می رسد.

علاوه بر این، محبوبیت چین از 64 درصد در مراکش شروع می شود و در فلسطین به 34 درصد می رسد و سایر کشورها در میانه این ارقام قرار دارند. در مراکش هر دو کشور در بالاترین سطح محبوبیت و در فلسطین در پایین ترین سطح قرار دارند، در حالی که چین و آمریکا تا حدودی در صحنه جهانی با هم اختلاف دارند، اما محبوبیت آنها در این کشورها در نقطه مقابل نیست، بلکه در آنجا نیز وجود دارد. نوعی همگرایی

در واقع این نشان می دهد که ماهیت و جایگاه هر جامعه نقش مهمی در نگرش ساکنان آن نسبت به سایر کشورها دارد و این امر تا حدی مستقل از ماهیت سایر کشورها است. مراکش کشوری نسبتاً آرام و به دور از چالش های حاد داخلی و منطقه ای است و بنابراین درگیر درگیری های بی پایان با دیگران نیست. (مسئله صحرای غربی مدتهاست حل شده است.) از سوی دیگر، فلسطینی ها درگیر بزرگترین مشکل منطقه خاورمیانه یعنی اشغالگری اسرائیل و جنگ بی پایان آن و همچنین دخالت سایر کشورها از جمله کشورهای دیگر هستند. آمریکا و حتی حضور چین.

فلسطینی ها قطعا انتظار دارند که چین موضع شفاف تری در قبال اسرائیل اتخاذ کند و البته به همین دلیل محبوبیت چین زیاد نیست. اما به طور کلی، محبوبیت چین در آنجا بیش از دو برابر ایالات متحده است که به دلیل حضور مغرضانه آمریکا به نفع اسرائیل است.

نکته جالب در پاسخ به این سوال نهفته است که میل شهروندان به حفظ روابط اقتصادی با این کشورها را می سنجد و مردم همه کشورهای عربی تمایل بیشتری به حفظ روابط اقتصادی با چین نسبت به “با ایالات متحده” داشتند. برعکس، همه شهروندان عرب بیانگر قدرت اقتصادی ایالات متحده بودند که تهدیدی حیاتی تر از چین محسوب می شود.

این سوال با درک این افراد از وضعیت اقتصادی و توانایی های چین مرتبط است. حتی در کشورهای تولیدکننده نفت نیز رویکرد مردم به نفع چین یکسان است، هرچند که انتظار می رفت روابط اقتصادی با آمریکا در مورد این کشورها ممتاز باشد.

در سال‌های اخیر نیز بررسی‌های مشابهی در ایران انجام شده است، البته با تفاوت‌هایی. اما سوال مهم این است که شما ترجیح می دهید با کدام کشور متحد شوید؟ چین پس از اروپا، آمریکا و روسیه در رتبه چهارم قرار دارد.

این وضعیت ناشی از رویکرد مردم نسبت به سیاست خارجی دولت است. به عبارت دیگر، رویکرد این مردم دلایلی غیر از تکیه بر شواهد و دلایل محکم و مستند و توانایی های چین دارد. دلیل اصلی آن بی اعتمادی به سیاست خارجی کشور است که نتیجه آن شرایط داخلی و اقتصادی است که امروز شاهد آن هستیم.

از این وضعیت می توان یک نتیجه مهم گرفت. اگر دولت ها نتوانند اعتماد شهروندان خود را در سیاست های رسمی و جاری جلب کنند، بخشی از توانایی خود در اتخاذ سیاست های مطلوب را نیز از دست خواهند داد. واقعیت این است که چین قابلیت و امکان بسیار بزرگ و مهمی برای توسعه روابط سیاسی و اقتصادی با ایران تلقی می‌شود، اما وقتی این قابلیت را در مقابل سایر توانمندی‌های موجود از جمله روابط با اروپا و غرب تعریف کنیم، نمی‌خواهیم انجام دهید. به نتیجه برسند و حتی کارایی ظرفیت چین نیز در حال کاهش است و مردم فکر می کنند دولت می خواهد چین را جایگزین اروپا و غرب کند و این آغاز مشکل است. به این میگن بازی دو پایان.