چرا بتهوون ناشنوا شد

ویلیام مارکز

بی بی سی

منبع تصویر: Getty Images

وین، 7 مه 1824. خانواده سلطنتی، اشراف و نخبگان فرهنگی شهر در تئاتر سلطنتی و سلطنتی در وین گرد هم آمدند تا شاهد یک رویداد خارق العاده باشند: اولین اجرای سمفونی شماره 9 توسط لودویگ ون بتهوون.

توقعات بالا بود.

آهنگساز و رهبر ارکستر مدت زیادی سمفونی نساخته بودند، اما این تنها مشکل نبود: همچنین 12 سال از حضور بتهوون در رود سن گذشته بود.

اما بالاخره این اتفاق افتاد. استاد بزرگ برای اجرای یک کنسرت بی سابقه در مقابل یکی از بزرگترین ارکسترهای تاریخ قدم برداشت.

منبع تصویر: Getty Images

و برای اولین بار سبک اجرا تغییر کرد تا مخاطبان در یک سمفونی شاهد صدای انسان باشند.

بتهوون در حالی که پشت به حضار داشت، با شوری لجام گسیخته نوازندگان را هدایت می کرد و بدن خود را تکان می داد و دستانش را در هوا با ریتم موسیقی تکان می داد.

او به قدری جذب اجرا شده بود که حتی در انتهای قطعه از اشاره دست بر نمی داشت، تا اینکه یکی از تک نوازان نزدیک او – احتمالاً کارولین آنگر – به او نزدیک شد و صورتش را به سمت جمعیت برگرداند تا تشویق های رعد و برق آنها را ببیند.

بتهوون کاملاً شنوایی خود را از دست داده بود.

یک عصر خاطره انگیز

منبع تصویر: Getty Images

لورا تونبریج، استاد موسیقی در دانشگاه آکسفورد و نویسنده بیوگرافی خود بتهوون: یک زندگی در نه قطعه، می گوید چندین روایت مختلف از این حادثه وجود دارد.

پروفسور تونبریج توضیح می دهد: “او در اولین اجرای سمفونی روی صحنه بود، اما یک مدیر موسیقی نیز در کنار خود داشت تا همه چیز به آرامی پیش برود، زیرا در آن زمان مشخص شد که بتهوون دیگر یک رهبر ارکستر قابل اعتماد نیست.”

او می افزاید: «این تشویق ظاهراً در یکی از حرکات اتفاق افتاده است، زیرا تماشاگران می خواستند دوباره آن را بشنوند.

برنامه این شب بدون شک زیاد منظم نبود. آهنگساز و رهبر ارکستر ناشنوا بودند، موسیقی به طور غیرعادی طولانی و پیچیده بود، و همانطور که در آن زمان معمول بود، نوازندگان زیاد تمرین نکرده بودند.

به گفته خانم تونبریج، “این واقعاً شگفت انگیز است که همه چیز با این همه آمادگی بسیار خوب پیش رفت.”

سرگرمی را فراموش کنید: “موسیقی یک هنر است”

حق چاپ تصویر BBC/Richard Strittmatter

این لحظه شکوه و تراژدی زندگی بتهوون را به تصویر می کشد.

او 250 سال پیش در شهر بن آلمان به دنیا آمد. اگرچه تاریخ دقیق تولد او ناشناخته است (به گمان می رود ۱۶ دسامبر باشد)، برخی اسناد نشان می دهد که او در ۱۷ دسامبر ۱۷۷۰ غسل تعمید داده شده است.

او به نوازنده ای مبتکر، پرشور و قدرتمند، با شخصیتی پیچیده و متناقض تبدیل می شود.

دوران جوانی او مصادف با جنگ های ناپلئونی بود، دوره ای که تحولات سیاسی بزرگ در بسیاری از اروپا رخ داد.

اگرچه در آلمان متولد شد، اما به عنوان یکی از موسیقیدانان بزرگ وین شناخته شد، یک دستاورد بزرگ در شهری که نام هایی مانند ولفگانگ آمادئوس موتزارت، جوزف هایدن، فرانتس شوبرت و آنتونیو ویوالدی را به خود می بالید.

پروفسور تونبریج گفت: “او از بسیاری جهات انقلابی در بلندی و صدای موسیقی ایجاد کرد. جاه طلبی او و این ایده که موسیقی می تواند احساسات و ایده ها را بیان کند به او این امکان را داد که نشان دهد موسیقی می تواند چیزی فراتر از سرگرمی و چیزی باشد. بتهوون نقش کلیدی داشت. با ارتقای موسیقی به درجه هنر.

در عین حال، او به خاطر شخصیت کوتاهش، خودخواهی، خودشیفتگی، گوشه گیری، بدخلقی، بی نظمی، بخل، شکست عشقی، خودبیماری… و مستی مزمنش معروف بود. .

به گفته خانم تونبریج، “اینها همه بخشی از اسطوره توهمی بتهوون است” زیرا “ما تصویر هنرمندی را ترجیح می دهیم که توسط شیاطین درونی و دردهای جسمانی اش شکنجه شده است.”

نشان دادن او به عنوان استادی که بیش از هر چیز خود را وقف هنرش کرده و می‌دانست چگونه قطعاتی فراتر از تصور ما خلق کند، او را فرازمینی جلوه می‌دهد.

زندگی پر از مشکلات جسمی

منبع تصویر: Getty Images

واضح است که بتهوون به عنوان شخصیتی آشفته شناخته شده بود – اما انصافاً، او مشکلات پزشکی زیادی داشت و تحت درمان های پزشکی وحشتناکی قرار گرفت.

تعدادی از کارشناسان مدرن تلاش کرده اند تا تحقیقات علمی تاریخی را در مورد بیماری های او، ارتباط آنها با ناشنوایی او و تأثیر آنها بر شخصیت و موسیقی بتهوون تعیین کنند.

هنری مارش، جراح مغز و اعصاب بریتانیایی، مشکلات خود را با جزییات فراوان، همانطور که ممکن است امروز تشخیص داده شود، در یک مستند بی بی سی به نام “کالبد شکافی بتهوون” فهرست کرده است.

به گفته پزشک، بتهوون از «بیماری التهابی روده، سندرم روده تحریک‌پذیر، اسهال شدید، بیماری ویپل، افسردگی مزمن، مسمومیت با جیوه و بیماری‌های خودساخته» رنج می‌برد.

روز پس از مرگ بتهوون، در 27 مارس 1827، پزشک معروف یوهان واگنر کالبد شکافی انجام داد و شکم ملتهب و کبد آسیب دیده ای را که یک چهارم اندازه طبیعی خود بود، کشف کرد که نشانه های سیروز کبدی ناشی از مصرف الکل است.

منبع تصویر: Getty Images

سابقه اعتیاد به الکل در خانواده او وجود داشت: مادربزرگش این مشکل را داشت و پدرش نیز یک الکلی معروف بود.

پروفسور تونبریج توضیح می دهد که بتهوون اغلب هنگام معاشرت شراب می نوشید، که در طول دوره کاری رایج بود زیرا آب اغلب برای نوشیدن مناسب نبود.

ویلیام مردیت، محقق مرکز بتهوون در UC San Jose، موهای این نوازنده را تجزیه شیمیایی کرد و سرب پیدا کرد و نشان داد که نوشیدن شراب ممکن است منجر به مسمومیت با سرب شده باشد.

در میان شراب سازان مرسوم بود که از بشکه های پوشیده از سرب برای تخمیر آب انگور استفاده می کردند. این کار از یک طرف باعث شیرین شدن شراب می شود و از طرف دیگر ناخواسته به مشتریان آسیب می رساند.

مسمومیت با سرب می تواند باعث آسیب عصبی شود، اما هیچ راهی برای اثبات اینکه بتهوون از این نوع مسمومیت رنج می برد وجود ندارد.

چگونه شنوایی خود را از دست داد؟

منبع تصویر: Getty Images

آنچه ثابت شد مشکلات شنوایی عمیق بتهوون بود و دکتر واگنر این مشکلات را در حین کالبد شکافی مشاهده کرد و در گزارش خود ثبت کرد.

آقای مردیت به بی بی سی گفت که ناشنوایی او می تواند به مشکلات گوارشی او مرتبط باشد، زیرا آنها شروع مشابهی داشتند. به گفته او، «علاوه بر این، بتهوون مکررا از تب و سردرد شکایت می کرد، مشکلاتی که تا پایان عمر همراه او بود. »

دکتر فیلیپ ماکوویاک، استاد دانشکده پزشکی مریلند، می گوید نظریه دیگر این است که ناشنوایی او می تواند یک عارضه جانبی سیفلیس مادرزادی باشد. این بیماری که از قاره آمریکا “وارد شده” بود، به اروپا حمله کرد و آسیب جدی به جمعیت های بی دفاع وارد کرد.

دکتر ماکوویاک می گوید این بیماری در بتهوون به شکل مشکلات گوارشی و ناشنوایی ظاهر شد. اما هنری مارش جراح مغز و اعصاب می گوید که هیچ مدرک قطعی برای این موضوع وجود ندارد و فقط حدس و گمان است.

درد ناشنوایی

منبع تصویر: Getty Images

ما مطمئناً می دانیم که مشکلات شنوایی بتهوون بین سال های 1797 و 1798 شروع شد.

در سال 1802 به توصیه پزشکش وین را ترک کرد و به شهری به نام Heiligenstadt در حومه وین رفت تا آرامش پیدا کند و به مشکل خود رسیدگی کند.

او در آنجا نامه ای به برادرانش نوشت که به «عهد هایلیگنشتات» معروف بود و در آن درباره تمایل خود به خودکشی و نیازش به فاصله گرفتن از مردم صحبت کرد.

او در حین اندوه خود به مشکلات ناشی از ناشنوایی و تأثیرات آن بر تغییر رفتارش می پردازد و می نویسد: «…حدود شش سال پیش دچار بیماری مهلکی شدم که در دستان پزشکان نالایق وخیم شد. “من چاره ای جز زندگی مخفیانه ندارم. اگر کسی در نزدیکی من باشد، اندوهی آزاردهنده و کشنده وجودم را فرا می گیرد: یعنی قرار دادن خودم در موقعیتی که دیگران متوجه وضعیت من شوند.”

این نامه که هرگز ارسال نشد، پس از مرگش در میان اوراق او یافت شد.

یکی از تکان دهنده ترین قسمت های نامه می گوید: “آه! چگونه می توانم اعتراف کنم که نمی توانم آنچه را که باید در من وجود داشته باشد آنقدر کامل و با درجه ای از کمال که کمتر نوازنده ای آن را می شناسد.”

بتهوون می گوید که در ابتدا توانایی شنیدن تنها فرکانس های خاص را از دست داد، اما به تدریج بیشتر شنوایی خود را از دست داد.

پروفسور تونبریج گفت: «گزارش‌هایی وجود دارد که او ناشنوا بود و با صدای بلند صحبت می‌کرد، اما مشخص نیست وضعیت چگونه بوده است».

آنچه مشخص است این است که تا سال 1818 درک سخنان دیگران برای او بسیار دشوار بود و به همین دلیل از آنها خواست که سؤالات و نظرات خود را روی کاغذ بنویسند.

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد او تا پایان عمر توانست صداهای خاصی را بشنود، مانند زمانی که از شنیدن فریاد زیر وحشت زده شد.

موسیقی به عنوان مجموعه ای از ارتعاشات

منبع تصویر: Getty Images

معلوم شد که بتهوون به غم ازدواج نکردن غم ناشنوایی افزوده است.

اما او نه تنها به ساخت موسیقی ادامه داد، بلکه برخی از رساترین، تکان دهنده ترین و تجربی ترین قطعات خود را نیز تولید کرد.

به گفته خانم تونبریج، در عهد هایلیگنشتات، بتهوون “تصمیم می گیرد که زندگی هنوز ارزش دارد، او می خواهد به ساختن موسیقی ادامه دهد، موسیقی را به عنوان ناجی خود می بیند.”

از آنجایی که بتهوون پیانیست بزرگی بود، به استفاده از آن برای ساخت موسیقی ادامه داد و صدای خود را با استفاده از سازهای مختلف تقویت کرد.

اما قدرتمندترین ساز بتهوون مغز او بود.

پروفسور تونبریج می‌گوید: «آنچه باید در نظر بگیرید این است که نوازندگان به تخیل خود تکیه می‌کنند، می‌توانند صداها را در سر خود بشنوند و بتهوون از سنین جوانی موسیقی خلق می‌کرد.

او می‌گوید: «شاید نتواند دنیای اطرافش را بشنود، اما دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم توانایی شنیدن موسیقی در مغزش کم شده یا خلاقیت موسیقیایی‌اش کم شده است».

قدرت و فراوانی

منبع تصویر: Getty Images

شکی نیست که ساخت قطعاتی که گوش‌هایش نمی‌شنود برای بتهوون طاقت‌فرسا بود، اما او چالش‌های دیگری را برای کارش مطرح کرد: آغشته کردن به آثارش با قدرت و بیان فیزیکی که قبلاً دیده نشده بود.

امروزه برخی از کارشناسان بر این باورند که ناشنوایی از بسیاری جهات استعداد موسیقایی او را افزایش داده است.

ریچارد آیرز، نوازنده بریتانیایی به بی‌بی‌سی گفت: «اگر نمی‌توانید به درستی بشنوید، چاره‌ای ندارید جز اینکه به انرژی نوازندگان برای بیان قطعاتی که خلق کرده‌اید تکیه کنید. »

آقای آیرز که خود ناشنوا است و یکی از قطعات خود را تحت تأثیر ناشنوایی خود و بتهوون نوشته است، می‌گوید که استاد بزرگ به «نوعی موسیقی متکثرتر و واضح‌تر» متوسل شده است.

او می‌گوید این چیزی است که بتهوون از نوازندگانش می‌خواست: او می‌توانست حرکات بدنی آنها و انرژی را که برای اجرا می‌گذارند ببیند.

موسیقی او کیفیت هیجان انگیزی پیدا کرد و او را در مسیری غیرمنتظره برد و لحظات دلخراشی را رقم زد که در آثار بعدی او شنیده می شود.

به عنوان مثال، کوارتت زهی شماره 15 او قطعه ای عجیب و هیجان انگیز است که او برای تشکر از خدا برای شفای یکی از بیماری هایش ساخته است.

انسانیت و امید

منبع تصویر: Getty Images

پروفسور تونبریج می گوید: «شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد او فردی گوشه گیر و بیمار بود، اما بتهوون اصلاً به این چیزها خلاصه نمی شود. او جنبه دیگری دارد، بسیار دوستانه تر و خنده دارتر. ویژگی های انسانی او در لحظات دیگر می درخشد. “

به گفته او، این واقعیت که بتهوون در یکی از سخت‌ترین دوران زندگی‌اش «قصیده شادی» را سروده، نشان می‌دهد که او هنوز به آینده امیدوار بوده است – احساسی که در آثار بعدی او نفوذ می‌کند.

بتهوون از دوران جوانی می خواست شعر فریدریش شیلر را به همین نام موسیقی بسازد و در نهایت راهی برای گنجاندن آن در سمفونی شماره 9 پیدا کرد.

خانم تونبریج گفت: “فکر می کنم عقاید بیان شده در این شعر، برادری و شادی، چیزهایی است که بتهوون امیدوار بود در سیاست و جامعه رواج پیدا کند. او تا پایان عمر با این امید زندگی کرد و ما نباید آن را نادیده بگیریم. واقعیت است. . متوجه شدم.

منبع تصویر: Getty Images

آثار دوران پایانی زندگی موسیقیایی بتهوون بسیار قابل ستایش هستند و آن‌ها را می‌توان عمیقاً متفکرانه و به تمامی معنی بیان‌گر سیمای شخصیِ خود او توصیف کرد. همچنین بیشترین ساختارشکنی‌های بتهوون را در آثار این دوره می‌توان یافت. از آثار برجسته این دوره می‌توان: میسا سولمنیس و سمفونی شماره ۹ را نام برد. او در این زمان شنوایی خود را به‌طور کامل از دست داده بود. 

به گزارش ایسنا- منطقه خراسان، امروز سالگرد درگذشت بتهوون، موسیقی‌دان مشهور آلمانی است، لودویگ فان بتهوون (به آلمانی: Ludwig van Beethoven‏ ) در شهر بن آلمان متولد شد و در ۱۷ دسامبر ۱۷۷۰ غسل تعمید داده شد و در ۲۶ مارس ۱۸۲۷ درگذشت. وی یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌های موسیقی در دوران کلاسیک و رمانتیک بود. بتهوون، به‌عنوان موسیقی‌دان، همیشه مورد ستایش قرار گرفته و آوازه‌ی او موسیقی‌دانان، آهنگ‌سازان، نوازندگان و شنوندگانش را در تمام دوران تحت تأثیر عمیق قرار داده‌است. بتهوون در ۳۰ سالگی ۱۶ سونات پیانو و ۱۳ واریاسیون برای پیانو نوشته بود، ولی به این دو فُرمِ موسیقی، با شهامتِ بسیار یک فُرم سوم اضافه کرد؛ او فُرم اسکرتسو را ابداع و جایگزین منوئه‌ی قدیم کرد.

اولین معلّم موسیقی بتهوون پدرش بود. پدرش یکی از موسیقی‌دانان دربار بن بود. او مردی الکلی بود که سعی می‌کرد بتهوون را به‌زورِ کتک، به‌عنوان کودکی اعجوبه همانند موتسارت به نمایش بگذارد. هرچند استعداد بتهوون به‌زودی بر همگان آشکار شد. بعد از آن، بتهوون تحت آموزش کریستیان گوتلوب نیفه قرار گرفت. همچنین بتهوون تحت حمایت مالیِ شاهزاده اِلِکتور (همان درباری که پدرش در آن کار می‌کرد) قرار گرفت. بتهوون در ۱۷سالگی مادر خود را از دست داد و با درآمد اندکی که از دربار می‌گرفت، مسئولیّت دو برادر کوچک‌ترش را بر عهده داشت.

بتهوون در سال ۱۷۹۲ به وین نقل مکان کرد و تحت آموزش یوزف هایدن قرار گرفت؛ ولی هایدنِ پیر در آن زمان در اوج شهرت بود و به قدری گرفتار، که زمان بسیار کمی را می‌توانست صرف بتهوون کند. به همین دلیل بتهوون را به دوستش یوهان آلبرشتس‌برگر معرّفی کرد. از سال ۱۷۹۴ بتهوون به‌صورت جدّی و با علاقه شدید نوازندگی پیانو و آهنگسازی را شروع کرد و به سرعت به عنوان نوازنده‌ی چیره ‌دست پیانو و نیز کم‌کم به‌عنوان آهنگسازی توانا، سرشناس شد.

بتهوون بالاخره شیوه‌ی زندگی خود را انتخاب کرد و تا پایان عمر به همین شیوه ادامه داد، به‌جای کار برای کلیسا یا دربار (کاری که اکثر موسیقی‌دانان پیش از او می‌کردند) به کار آزاد پرداخت و خرج زندگی خود را از برگزاری اجراهای عمومی و فروش آثارش و نیز دستمزدی که عدّه‌ای از اشراف که به توانایی او پی برده بودند و به او می‌دادند، تأمین می‌کرد.

بتهوون هیچگاه در خدمت اشراف ویَن نبود. بر این اعتقاد داشت که هنرمندان به‌اندازهٔ اشراف قابل احترام‌اند. در یکی از روزهای ملاقات گوته با بتهوون در سال ۱۸۱۲ چنین نقل می‌کنند: «روزی گوته و بتهوون در کوچه‌های ویَن در حال قدم زدن بودند. جمعی از اشراف‌زادگان ویَنی از مقابل آن دو در حال عبور از همان کوچه بودند. گوته به بتهوون اشاره می‌کند که بهتر است کناری بروند و به اشراف‌زادگان اجازهٔ عبور دهند. بتهوون با عصبانیت می‌گوید که «ارزش هنرمند بیشتر از اشراف است. آن‌ها باید کنار روند و به ما احترام بگذارند.» گوته بتهوون را رها می‌کند و در گوشه‌ای منتظر می‌ماند تا اشراف‌زادگان عبور کنند. کلاهش را نیز به نشانهٔ احترام برمی‌دارد و گردنش را خم می‌کند. بتهوون با همان آهنگ به راهش ادامه می‌دهد. اشراف‌زادگان با دیدن بتهوون کنار می‌روند و راه را برای عبور وی باز می‌کنند و به وی ادای احترام می‌کنند. بتهوون هم از میان آن‌ها عبور می‌کند و فقط کلاهش را به نشانهٔ احترام کمی با دست بالا می‌بَرد. در انتهای دیگرِ کوچه منتظر گوته می‌شود تا پس از عبورِ اشراف‌زاده‌ها به وی بپیوندد.»

وِجههٔ او به‌قدری عظیم بود که وقتی در سال ۱۸۰۹ تهدید کرد که پُستی را خارج از اتریش خواهد پذیرفت، سه نفر از نجبا اقدامات خاصی برای نگه‌داشتن وی در وین به عمل آوردند. شاهزاده کینسکی، شاهزاده لوبکوویتز و آرشیدوک رودُلف (برادر امپراتور و شاگرد بتهوون) داوطلب پرداخت حقوق سالانه به او شدند. تنها شرط آن‌ها برای این قرارِ بی‌سابقه در تاریخ موسیقی این بود که بتهوون به زندگی در پایتخت اتریش ادامه دهد.

آثار وی در دوره‌ی آغازین زندگی خود به‌عنوان موسیقی‌دان (۱۷۹۲–۱۸۰۲) تحت تأثیر هایدن و موتسارت بود، درحالی‌که در همان زمان مسیرهای جدیدتر و به‌تدریج دیدِ وسیع‌تری در کارهایش را کشف می‌کرد. از بعضی آثار مهم وی در دوران آغازی می‌توان سمفونی‌های شماره ۱ و ۲، شش کوارتت زهی، دو کنسرتو پیانو، دوازده سونات پیانو (شامل سونات‌های مشهورِ سونات پاتتیک و سونات مهتاب) را نام برد.

در دوران میانی (۱۸۰۳–۱۸۱۶) مدتی پس از بحران روحی بتهوون که به خاطر ناشنوایی در او ایجاد شده بود، شروع شد. برخی بر این باورند که ناشنوایی وی بر اثر باس زیاد سمفونی ۵ بوجود آمد. این در حالی است که مطالعات اخیر پزشکی نشان می‌دهند ناشنوایی وی بر اثر وجود سرب در پیانوی شخصی اش بوده‌است. آثار بسیار برجسته‌ای که درون مایه اکثر آن‌ها شجاعت، نبرد و ستیز است، در این دوران شکل گرفتند. این آثار بزرگ‌ترین و مشهورترین آثار موسیقی کلاسیک را شامل می‌شود.

در این زمان، بتهوون از لحاظ تمپو، چالاکی انگشتان و قدرت، توقعات زیادتری از نوازندگان داشت؛ در تغییر مقام یا مدولاسیون راه خود را از لطف و نرمی تا صلابت و قدرت پیمود؛ ابتکار خود را در واریاسیون و سلیقه خود را در بدیهه‌سازی آزاد گذاشت، اما این هر دو را تابع منطق همبستگی و تکامل کرد. سونات و سمفونی را تغییر جنسیت داد و آن‌ها را از لطافت و احساسات زنانه به اراده و جسارت مردانه سوق داد. او در این دوره در حرکت (موومان) سوم سمفونی یا سونات به جای مینوئه (که معمول آن دوران بود) یک اسکرتسو سرشار از نت‌های شاد می‌آورد که گویی به چهره‌ی تقدیر می‌خندید. تقریباً همهٔ آثار این دوره به صورت کلاسیک درآمده و طی نسل‌ها، پی‌درپی در رپرتوارهای ارکستری جلوه کرده‌است.

بتهوون سمفونی شماره ۳ (اروئیکا) را که در سال‌های ۱۸۰۳ –۱۸۰۴ ساخته بود بهترین سمفونی خود به‌ شمار می‌آورد. او این سمفونی را به ناپلئون هدیه کرد ولی بعداً در زمان جنگ فرانسه و پروس آن را پس گرفت و تقدیم‌نامچه را پاره کرد. شش سمفونی (شماره‌های ۳ تا ۸)، سه کنسرتوی پیانو (شماره‌های ۳ تا ۵)، و تنها کنسرتوی ویولون، پنج کوارتت زهی (شماره‌های ۷ تا ۱۱)، هفت سونات پیانو (شماره‌های ۱۳ تا ۱۹) شامل سونات‌های والدشتاین و آپاسیوناتا، و تنها اپرای او «فیدِلیو» از آثار مهم این دوره‌اند.

دورهٔ پایانی فعالیت‌های موسیقیایی بتهوون از سال ۱۸۱۶ میلادی به بعد است. آثار دوران پایانی بسیار قابل ستایش هستند و آن‌ها را می‌توان عمیقاً متفکرانه و به تمامی معنی بیان‌گر سیمای شخصیِ خود او توصیف کرد. همچنین بیشترین ساختارشکنی‌های بتهوون را در آثار این دوره می‌توان یافت. از آثار برجسته این دوره می‌توان: سونات پیانوی شماره ۲۹ هامرکلاویر، میسا سولمنیس، سنفونی شماره ۹، آخرین کوارتت‌های زهی (۱۲–۱۶) و آخرین سونات‌های پیانو (۲۰–۳۲)را نام برد. او در این زمان شنوایی خود را به‌طور کامل از دست داده بود.

با توجه به عمق و وسعت مکاشفات هنریِ بتهوون، همچنین موفّقیت وی در قابل درک بودن برای دامنهٔ وسیعی از شنوندگان، هانس کلر، موسیقی‌دان و نویسندهٔ انگلیسیِ اتریشی‌تبار، بتهوون را اینچنین توصیف می‌کند: «برترین ذهن در کلّ بشریت».

بسیاری معتقدند موسیقی بتهوون بازتاب زندگی شخصیِ اوست که در اکثرِ اوقات تجسمی از نبرد و نزاع همراه با پیروزی است. مصداق این توصیف را می‌توان در اکثر شاهکارهای بتهوون، که بعد از یک دشواریِ سخت در زندگی‌اش پدید آمدند، یافت. او در سال ۱۸۰۲ در هایلیگِنشتات (روستایی در نزدیکیِ وین) وصیت‌نامه‌ای خطاب به دو برادرش نوشت که به «وصیت‌نامه‌ی هایلیگِنْشتات» معروف است. پس از واقعه‌ی هایلیگنشتات و غلبه بر یاسش از ۱۸۰۳ تا ۱۸۰۴ سمفونی عظیم شماره ۳ خود به نام حماسه (قهرمانی، اِروئیکا) را، که نقطهٔ تحولی شگرف در تاریخ موسیقی است، تصنیف کرد. طی مبارزه‌ی چندساله‌اش برای قیومیت برادرزاده‌اش، کارل، بتهوون کمتر آهنگ ساخت و وینی‌ها شروع به زمزمه کردند که کارِ او تمام است. بتهوون، که شایعات را شنیده‌بود، گفت: «کمی صبر کنید؛ به‌زودی چیزی متفاوت خواهید فهمید» و این‌طور هم شد. بعد از ۱۸۱۸ مسائل شخصیِ زندگی بتهوون مانع از انفجار خلاقیت او نشد و بعضی از بزرگ‌ترین آثارش، ازجمله میسا سولِمنیس، سمفونی شماره ۹، آخرین سونات‌های پیانو و آخرین کوارتت‌های زهی را آفرید. او از سال ۱۸۰۰ به ناشنوایی تدریجیِ خود پی برد. برای یک آهنگساز و نوازنده، هیچ اتفاقی نمی‌تواند ناگوارتر از ناشنوایی باشد؛ اما حتی آن هم نتوانست مانعی جدی برای بتهوون باشد. آخرین کارهای او شگفتیِ خاصی دارند، و بسیاری آن‌ها را مملو از معانیِ مرموز و ناشناخته به‌شمار می‌آورند. موسیقی‌شناسان عموماً بتهوون را بزرگ‌ترین آهنگسازی می‌دانند که تاریخ موسیقی در همه‌ی دوران‌ها به خود دیده‌است.

بتهوون بیشتر اوقات با خویشاوندان و بقیهٔ مردم نزاع و با آنان به تلخی برخورد می‌کرد. شخصیت بسیار مرموزی داشت و برای اطرافیانش به‌مانند یک راز باقی ماند، لباس‌هایش اغلب کثیف و به‌هم‌ریخته بود. در آپارتمان‌های بسیار به‌هم‌ریخته زندگی می‌کرد، بسیار تغییرمکان می‌داد و طی ۳۵ سال زندگی در وین، حدود ۴۰ بار مکان زندگی‌اش را تغییر داد. در معامله با ناشرانش همیشه بی‌دقت بود و اکثر اوقات مشکل مالی داشت.

بتهوون پس از مرگ برادرش کاسپار، بر سر حضانت برادرزاده‌اش کارل، با یوهانا، بیوهٔ کاسپار، پنج سال نزاع قانونیِ تلخی داشت. سرانجام بتهوون در این نزاع پیروز شد؛ ولی این پیروزی برای کارل فاجعه بود؛ زندگی با یک ناشنوا، مردی بی‌زن و غیرعادی در بهترین شکلش هم وحشتناک بود. سرانجام کارل دست به خودکشی نافرجامی زد و بتهوون، که سلامتی‌اش حالا کمتر شده بود، زیر بار آن خُرد شد.

بتهوون در ۳۰سالگی با دو دوشیزهٔ جوان ملاقاتی پیدا می‌کند که تأثیر برجسته‌ای در زندگی او داشته‌اند و از همه‌ی روابط عاشقانه‌ی او پررنگ‌تر هستند؛ هر دو از خانواده‌ی اشرافی، هر دو شیفته‌ی موسیقی و با وجود این، درست نقطه‌ی مقابل یک‌دیگر بودند. ترِز برونسویک ۲۰ساله سری چون ایفی‌ژنی داشت، او دورانی بس آرمانی را در قصر خانوادگی در مجارستان گذرانده بود؛ وقتی بتهوون با ترِز آشنا شد، مدتی در وین به او درس پیانو داد. گاهی هر درس چهار ساعت به طول می‌انجامید. ترِز فکری آسمانی و دور از امیال روان‌تنی داشت. درباره‌ی بتهوون کمتر حرف می‌زد. نه به نامه و نه به هدیه‌ای اشاره نمی‌کند. دوشیزه‌ی جوان دیگری، در انتظار جایگزینی برای نخستین عشق بود. او ۱۶ سال داشت و نامش جولیِتا گیچاردی و از خانواده‌ی کُنت‌های میلان بود. بتهوون لبخند زندگی را در آغوش این دختر بازیافت. بتهوون به دوستش فرانتس گرهارد وگلر می‌نویسد:

    به دست دختری جوان و پرستیدنی همه چیز دگرگون شده‌است. او مرا دوست دارد و من هم او را. پس از دو سال، اکنون این نخستین باری است که دَمی راحت و آسایش احساس می‌کنم، شاید ازدواج بتواند مرا خوشبخت سازد. بدبختانه او از طبقه‌ی من نیست و در این صورت ازدواج برایم ناممکن است، باید تلاش بیشتری بکنم.

ولی آن دوشیزه به‌زودی پرستش‌کننده‌ی دیگری یافت، برازنده و عالی، ۱۸ساله و از طبقه‌ی خودش؛ نامش «کنت گالانبرگ» و از اشراف قدیمی بود. دخترک را که در پی عشق می‌گشت و ناگهان با نابغه‌ای برخورد نموده بود در یک غرقاب عجیبی غوطه‌ور ساخت. او سال‌های بعد، روی دفتر نُت‌های خود نوشت: بتهوون با کمترین صدایی برمی‌خاست و می‌رفت؛ خیلی زودرنج بود. دفترهای نُت را پرت می‌کرد و پاره می‌کرد، ولی مهربان و احساساتی بود و غالباً لباس محقرانه‌ای می‌پوشید. پرده از احساسات دیگری برداشته نمی‌شود. آنچه روشن است، این است که جولیِتا ازدواج می‌کند و قبل از عزیمت به ناپل، اغلب با بتهوون در تالارهای اشرافیِ وین برخورد داشت. در همان دوران بود که بتهوون سونات مهتاب را تصنیف و به وی تقدیم کرد. تنها نامه‌ی تاریخیِ عاشقانه که از بتهوون است، در این دوران نوشته شده‌است؛ ولی این نامه‌ای است یکتا که برای هیچ‌کس فرستاده نشد. این نامه‌ی بدون تاریخ، که تحت عنوان «معشوقه‌ی جاودانی» مشهور گشته، بعد از مرگ آهنگساز در دفتر نُت وی پیدا شده و سال‌ها بعد انتشار یافته‌است.

بتهوون از سلامت کمی برخوردار بود. زمانی درد شکم شروع به آزار دادنش کرد. اما علاوه بر این مشکلات جسمی، او درگیر چندین مشکل روحی نیز بود که چندین ناکامی در روابط عشقی از جملهٔ آن‌ها بود. در سال ۱۸۲۶ وضعیت سلامت او به‌شدت وخیم شده بود تا اینکه یک سال بعد، در ۲۶ مارس ۱۸۲۷ از دنیا رفت. در آن زمان تصور می‌شد مرگش به‌دلیل بیماری کبد بوده است، اما تحقیقات اخیر بر اساس دسته‌ای از موهای سرِ بتهوون که پس از مرگش باقی مانده، نشان می‌دهد که مسمومیت سرب باعث بیماری و مرگ وی بوده‌است (مقدار سرب خونِ بتهوون صد برابر بیشتر از مقدار سرب در خون یک فرد سالم بود). احتمالاً منبع این سرب، ماهی‌های رودخانهٔ آلودهٔ دانوب و ترکیبی از سرب بوده که برای شیرین کردنِ شراب استفاده می‌شود. بعید است ناشنوایی او به خاطر مسمومیت با سرب بوده باشد. برخی از تحقیقات نشان می‌دهد که اختلال در پادتنِ دستگاه ایمنیِ بدن و دچار شدن به بیماری لوپوسِ منتشر عامل آن بوده‌ است.

شماری از آثار بتهوون، که در زمانی کوتاه و به فاصلهٔ نُه سال از ۱۸۰۳ تا ۱۸۱۱ به وجود آمده‌است، از لحاظ عظمت و ژرفا فراتر از آثار هر هنرمند دیگری در جهان است؛ آن‌چنان ‌که هرگز نتوانسته‌اند در زمانی به این کوتاهی، آثاری به این عظمت بیافرینند. از میان آثار شناخته‌شدهٔ او می‌توان از سمفونی سوم (حماسه)، سمفونی پنجم، سمفونی ششم (چوپانی)، سمفونی نهم (کورال)، سونات پیانوی پاتتیک، سونات مهتاب، و سونات پیانوی هامرکلاویِر، اپرای فیدِلیو و میسا سولِمنیس نام برد. بتهوون برای هر سمفونی سال‌ها وقت صرف می‌کرد. سمفونی نهم او به‌تنهایی تا زمان تکمیل شدن، ده سال وقت گرفت؛ برای همین است که حدود چهل سمفونی از موتسارت و فقط نُه سمفونی از بتهوون به جا مانده‌ است. 

منابع:
مقدمه‌ای بر شناخت موسیقی
از بتهوون
تاریخ تمدن

به گزارش ایسنا، بتهوون در سال 1770 در شهر بن آلمان متولد شد و با نوشتن ده ها سمفونی، کنسرتو، سونات پیانو و کوارتت زهی به یکی از تاثیرگذارترین آهنگسازان تبدیل شد.

بتهوون بیشتر دوران جوانی خود را به عنوان نوازنده پیانو آموزش دید و با از دست دادن شنوایی در طول سال ها، در نهایت توجه خود را به طور کامل به آهنگسازی معطوف کرد.

اگرچه او یکی از پنج حواس مهم خود را به عنوان یک نوازنده از دست داد، با این وجود ماندگارترین آثار خود را با ضعیف شدن شنوایی خود خلق کرد.

لودویگ ون بتهوون سومین فردی از خانواده اش بود که این نام را یدک می کشید

این جمله معروف از بتهوون که می گوید: “هزاران شاهزاده هستند و خواهند بود، اما بتهوون تنها یک است” کاملاً درست نیست.

لودویگ ون بتهوون اول پدربزرگش یک موسیقیدان در بن بود و دومی لودویگ ون بتهوون برادر بزرگترش بود که چند روز پس از تولدش درگذشت.

او نزد معلم موتزارت درس خواند. جوزف هایدن

پس از اینکه بتهوون در اوایل 20 سالگی به وین نقل مکان کرد، با هایدن که اغلب پدر سمفونی نامیده می شود، درس می خواند.

هایدن همچنین یکی از الگوهای اولیه بتهوون را به موتزارت آموخت.

گفته می شود که بتهوون قبل از این واقعه به وین سفر کرده است تا از موتزارت درس بگیرد، اما اطلاعی در دست نیست که آیا این دو واقعاً ملاقات کرده اند یا نه؟ در دسترس نیست.

اگرچه بتهوون و معلمش هایدن اغلب با هم بحث می کردند، سونات های پیانو Op. 2 منسوب به هایدن.

او در عشق بدشانس بود

بتهوون برای اولین بار در سال 1801 عاشق کنتس جوانی به نام جولی (Giulietta) Guicciardi شد، اما نتوانست با او ازدواج کند. چون نجیب نبود. سونات پیانوی معروف او، سونات پیانو شماره 14، مهتاب برای او نوشته شده است.

چند سال بعد، این آهنگساز عاشق کنتس دیگری به نام ژوزفین برانزویک شد که در سال 1799 به او آموزش موسیقی را آغاز کرد. آنها نامه های عاشقانه متعددی برای یکدیگر ارسال کردند، از جمله 15 نامه توسط بتهوون، تا زمانی که خانواده کنتس آنها را تحت فشار قرار دادند تا به آنها پایان دهند. ارتباط.

علت ناشنوایی بتهوون مشخص نیست

مشکلات شنوایی بتهوون از 26 سالگی شروع شد و در دهه آخر عمرش کاملاً ناپدید شد.

البته نظریه های مختلفی در مورد علت این امر وجود دارد که جدی ترین آنها تیفوس یا آبله ای است که در کودکی به آن مبتلا شده است.

لحظه مرگ او با رعد و برق همراه بود

بتهوون در 26 مارس 1827 در پی یک بیماری طولانی درگذشت. دوست بتهوون لحظه مرگ بتهوون را با سمفونی های او تشبیه کرد که صداهای ناگهانی آن مانند کوبیدن درب سرنوشت است.

دقیقاً معلوم نیست آخرین سخنان بتهوون چه بوده است، اگرچه دوستان و زندگینامه نویسان نسخه های مختلفی از آخرین سخنان او را گردآوری کرده اند، از جمله «افسوس، افسوس… خیلی دیر»، «دوستانم کف بزنید، کمدی تمام شد. “در بهشت ​​خواهم شنید” بود.

منبع: وب سایت سیاتل سمفونی

انتهای پیام