چرا به الرحمن عروس قران میگویند

به گزارش مشرق، یکی از سوره های قرآنی که برای خواندن توصیه شده، سوره الرحمن است. این سوره که با خواندن آن ثواب زیادی به همراه دارد به «عروس قرآن» معروف است. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در این باره می فرماید: «هر چیزی نکاح دارد و عروس قرآن سوره الرحمن است».[2]

لازم به ذکر است که اگرچه در فارسی واژه عروس فقط برای دختران به کار می رود، اما در فرهنگ عربی داماد و عروس را تا زمانی که در مراسم عروسی حضور دارند، عروس می نامند. 3]

در توضیح اینکه چرا این سوره به همسری توصیف شده است، نظرات مختلفی بیان شده است:

1- چون زن و مرد در چنین مراسمی در بهترین و زیباترین خلق و خوی و کاملترین احترام قرار می گیرند، به آنها همسر می گویند. بنابراین؛ این سوره را همسر قرآن نیز نامیده اند; این بدان معناست که این سوره زیباترین سوره در میان سوره های دیگر است و جایگاه ویژه ای دارد.[4]

2- ظاهراً این نامگذاری از آن جهت است که این سوره مزین به ذکر نعمت های خداوند است; همان گونه که عروس به انواع زیورآلات آراسته شده است.[5]

3. اگر چه تمام قرآن عروس است، اما سوره رحمان عروس قرآن است; زیرا این سوره در ترکیب کلامی خود موسیقی زیبا و خوش آهنگی دارد و هارمونی شگفت انگیزی دارد; گویی این ابیات مانند شعر سروده شده است. این سوره به قدری سرشار از رحمت و فضل است که قرائت کننده آن شور و اشتیاق همسر را در خود دارد.[6]

به طور خلاصه زیبایی لفظی و معنایی این سوره را دلیل نامگذاری آن به نام همسر قرآن دانسته اند.

پی نوشت:
[1]. سیوطی، جلال الدین، الدرالمنثور فی تفسیر المثور، ج 1، 1386ق. 6، ص. 140، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، 1404ق
[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 138. 9، ص. 296، تهران، ناصرخسرو، چاپ سوم، 1372.
[3]. فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج 1، دار الکتب الإسلامیة. 1، ص. 328، قم، هجرت، چاپ دوم، 1410ق. ابن منظور، محمدبن مکرم، لسان العرب، ج 1، دارالکتب، 1386ق. 1، ص. 135، بیروت، دارالفکر لعل تپران و النشر و التوزیه، دارصدر، چاپ سوم، 1414ق
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر النشون، ج 1، 1386ق. 22، ص. 93، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ اول، 1374.
[5]. قرشی، سید علی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج 1، 1386ق. 10، ص. 46، تهران، بنیاد بعثت، چاپ سوم، 1396.
[6]. صادقی طهرانی، محمد، الفرقان فی تفسیر القرآن مع القرآن، ج 1، ص 138. 28، ص. 10، قم، فرهنگ اسلامی، چاپ دوم، 1365ش.

منبع: جام نیوز

پیامبر اسلام (ص) فرمودند: «هر چیزی نکاح دارد و عروس قرآن سوره الرحمن است». این بود:
1_ چون زن و مرد در بهترین و زیباترین حال و هوا و کاملترین احترام در چنین مراسمی هستند به آنها عروس می گویند. بنابراین؛ این سوره را همسر قرآن نیز نامیده اند; یعنی این سوره زیباترین سوره در بین سایر سوره هاست و جایگاه ویژه ای دارد. همانطور که عروس به انواع زیورآلات آراسته می شود
3_ اگر چه تمام قرآن عروس است، اما به راستی سوره الرحمن عروس قرآن است. زیرا این سوره در ترکیب کلامی خود موسیقی زیبا و خوش آهنگی دارد و هارمونی شگفت انگیزی دارد; گویی این ابیات مانند شعر سروده شده است. این سوره به قدری سرشار از رحمت و فضل است که هر کس آن را بخواند شور همسری را در خود احساس می کند.
به طور خلاصه زیبایی لفظی و معنایی این سوره دلیل نامگذاری آن به نام همسر قرآن بیان شده است. آ.

موارد مشابه

شیعه نیوز: پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «هر چیزی نکاح دارد و عروس قرآن سوره الرحمن است».[1] امام کاظم (علیه السلام) نیز داستانی با همین مضمون از پدران بزرگوارشان نقل کرده است.[2]
شایان ذکر است که اگرچه در زبان فارسی واژه عروس فقط برای دختران به کار می رود، اما در فرهنگ عربی به داماد و عروس نیز اطلاق می شود. علاوه بر این، تا زمانی که عروس در مراسم عروسی حضور داشته باشد، «عروس» نامیده می شود.[3]
در توضیح علت وصف این سوره به عروس نظرات مختلفی بیان شده است:
1. زیرا زن و مرد در بهترین و زیباترین خلق و خوی هستند و در چنین مراسمی با بیشترین احترام به آنها همسر می گویند. بنابراین؛ این سوره را همسر قرآن نیز نامیده اند; این بدان معناست که این سوره زیباترین سوره در میان سوره های دیگر است و جایگاه ویژه ای دارد.[4]
2. ظاهراً این نام به این دلیل است که این سوره مزین به ذکر نعمت های خداوند است. چنانکه عروس به انواع زیورآلات آراسته شده است.[5]
3. اگر چه تمام قرآن عروس است، اما در حقیقت سوره رحمان عروس قرآن است. زیرا این سوره در ترکیب کلامی خود موسیقی زیبا و خوش آهنگی دارد و هارمونی شگفت انگیزی دارد; گویی این ابیات مانند شعر سروده شده است. این سوره به قدری سرشار از رحمت و فضل است که هر کس آن را بخواند، شور و شوق یک عروس را در خود احساس می کند. از قرآن.

[1]. سیوطی، جلال الدین، الدرالمنثور فی تفسیر المثور، ج 1، 1386ق. 6، ص. 140، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، 1404ق
[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 138. 9، ص. 296، تهران، ناصرخسرو، چاپ سوم، 1372.
[3]. فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج 1، دار الکتب الإسلامیة. 1، ص. 328، قم، هجرت، چاپ دوم، 1410ق. ابن منظور، محمدبن مکرم، لسان العرب، ج 1، دارالکتب، 1386ق. 1، ص. 135، بیروت، دارالفکر لعل تپران و النشر و التوزیه، دار صدر، چاپ سوم، 1414ق
[4]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر النشون، ج 1، 1386ق. 22، ص. 93، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ اول، 1374.
[5]. قرشی، سید علی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج 1، 1386ق. 10، ص. 46، تهران، بنیاد بعثت، چاپ سوم، 1377.
[6]. صادقی طهرانی، محمد، الفرقان فی تفسیر القرآن با القرآن، ج 1، ص 138. 28، ص. 10، قم، فرهنگ اسلامی، چاپ دوم، 1365.
آیات مرتبط.

سوره الرحمن (1): الرحمن

تی